Wyrok SN z dnia 9 stycznia 1973 r., sygn. II CR 628/72

Uznanie dziecka dokonane przez mężczyznę mającego ograniczoną zdolność do działań prawnych, w szczególności przez małoletniego liczącego powyżej 13 lat, bez zgody jego przedstawiciela ustawowego, jest bezwzględnie nieważne.

Przewodniczący: sędzia Z. Wasilkowska (sprawozdawca). Sędziowie: S. Rudnicki, F. Wesely.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Bogumiła A. przeciwko Jadwidze J. i Danielowi A. o unieważnienie uznania na skutek rewizji pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Łodzi z dnia 21 marca 1972 r., oddalił rewizję.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21.III. 1972 r. Sąd Wojewódzki, uznał za nieważne dokonane przez powoda uznanie dziecka urodzonego w dniu 1.V.1970 r.

Sąd Wojewódzki ustalił, że powód, uznając dziecko w dniu 13.V.1970 r. przed Urzędem Stanu Cywilnego w Ł., był niepełnoletni (ur. 14.IX.1953 r.). W myśl art. 74 k.r.o. do uznania dziecka przez ojca mającego ograniczoną zdolność do czynności prawnych potrzebna jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego. W sprawie jest bezsporne, że powód dokonał uznania sam, bez zgody swoich rodziców, będących jego przedstawicielami ustawowymi. Prawo rodzinne nie rozstrzyga, w jakiej formie powinna być wyrażona zgoda przedstawiciela ustawowego ojca. Sąd Wojewódzki - powołując się na art. 63 § 2 k.c., według którego gdy do ważności czynności prawnej wymagana jest forma szczególna, oświadczenie obejmujące zgodę osoby trzeciej powinno być złożone w tej samej formie - doszedł do wniosku, że do ważności zgody przedstawiciela ustawowego niepełnoletniego ojca na uznanie dziecka konieczna jest forma przewidziana w art. 79 k.r.o., tj. wyrażenie zgody przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego albo przed sądem opiekuńczym. Ponieważ zgoda rodziców powoda na uznanie dziecka w tej formie nie nastąpiła, Sąd Wojewódzki uznał za nie mające znaczenia powoływane przez pozwaną okoliczności, że rodzice powoda o uznaniu dziecka wiedzieli, sami do tego zachęcali syna, a nawet byli obecni na chrzcinach.