Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 23 listopada 1972 r., sygn. III PZP 35/72

Przewodniczący: Prezes SN F. Rusek.

Sędziowie: W. Masewicz, M. Rafacz-Krzyżanowska (sprawozdawca), S. Rejman, Z. Stypułkowska, J. Wasilewski, M. Wilewski.

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Generalnej PRL S. Dzwonkowskiego, po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 1972 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Prezesa Sądu Najwyższego, zgłoszonego na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy o Sądzie Najwyższym i skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego pod rozpoznanie składu siedmiu sędziów Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

Czy roszczenie o ekwiwalent pieniężny wobec niewykorzystania przysługującego urlopu wskutek rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy podlega prekluzji, a w razie udzielenia odpowiedzi przeczącej - z upływem jakiego terminu przedawnia się to roszczenie?",uchwalił i postanowił wpisać do księgi zasad prawnych następującą zasadę prawną: