Uchwała SN z dnia 27 października 1972 r., sygn. III PZP 32/72

Przewodniczący: sędzia J. Knap. Sędziowie: J. Wasilewski (sprawozdawca), Z. Stypułkowska.

Sąd Najwyższy, w sprawie z powództwa Wiesława P. przeciwko Odlewni Żeliwa w C. o odszkodowanie, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym następującego zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Krakowie postanowieniem z dnia 23 maja 1972 r. do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

Czy pracownik przywrócony do pracy prawomocnym wyrokiem może się skutecznie domagać na mocy art. 415 i 471 k.c. odszkodowania za utratę wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy przez czas trwania procesu o przywrócenie do pracy, który przekracza-trzy miesiące, jeżeli w toku trwania tego procesu nie mógł, mimo należytych starań, uzyskać żadnej pracy ze względu na fakt, że zakład pracy rozwiązał z nim bezpodstawnie stosunek pracy bez wypowiedzenia na mocy art. 2 ust. 1 pkt 2 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. o ograniczeniu dopuszczalności rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia oraz o zabezpieczeniu ciągłości pracy (Dz. U. Nr 2, poz. 11) i w piśmie rozwiązującym stosunek pracy podał jako przyczyny rozwiązania nieprawdziwe okoliczności, czy też art. 10 ust. 2 cyt. dekretu wyłącza zawsze możliwość zasądzenia na mocy przepisów prawa cywilnego odszkodowania za okres przekraczający 3 miesiące?",