Wyrok SN z dnia 5 stycznia 1972 r., sygn. I PR 26/71

Prawidłowa wykładnia § 1 ust. 9 załącznika nr 1 do układu zbiorowego pracy pracowników Państwowej Komunikacji Samochodowej z dnia 26 kwietnia 1968 r. prowadzi do wniosku że za przerwy krótsze niż 10 godzin, w czasie których kierowcy i konduktorzy pozostają w dyspozycji zakładu pracy, lecz nie zostają zatrudnieni przy innych pracach zastępczych, zakład pracy obowiązany jest im wypłacić stosownie do § 41 części ogólnej UZP pracowników PKS wynagrodzenie według stawek osobistego zaszeregowania.

Przewodniczący: sędzia J. Tyszka. Sędziowie: A. Szczurzewski, K. Zieliński (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Jana A., Leszka K., Zenona T., Zygmunta D., Henryka G. i Alfonsa G. przeciwko Państwowej Komunikacji Samochodowej w L. o zapłatę, na skutek rewizji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 19 listopada 1970 r.,