Postanowienie SN z dnia 8 marca 1972 r., sygn. I CR 4/72

Do uznania wyroku sądu zagranicznego orzekającego rozwód obywateli polskich, gdy jeden z małżonków ma miejsce zamieszkania w kraju, konieczne jest ustalenie, że małżonek pozostający za granicą przebywa tam z zamiarem stałego pobytu (art. 1146 § 1 pkt 2 w związku z art. 1100 § 2 k.p.c.).

Jeżeli wyrok sądu zagranicznego jest zaoczny, zgoda na jego uznanie nie zwalnia wnioskodawcy od przewidzianego w art. 1147 § 2 k.p.c. obowiązku złożenia zaświadczenia o należytym doręczeniu wezwania pozwanemu.

Brak rozstrzygnięcia w zagranicznym wyroku rozwodowym o władzy rodzicielskiej i obowiązkach, o których mowa w art. 58 k.r.o., nie koliduje z podstawowymi zasadami porządku prawnego PRL i nie stanowi przeszkody do uznania takiego wyroku.