Wyrok SN z dnia 7 stycznia 1972 r., sygn. II CR 324/71

Ze względu na pozytywne znaczenie sygnalizacji dla gospodarki narodowej, art. 4 k.p.c. powinien być wykorzystywany przez sąd jak najszerzej w tych wypadkach, w których istnienie stwierdzonych uchybień według oceny sądu rozpoznającego sprawę nie budzi wątpliwości.

Artykuł 4 k.p.c. nie uzasadnia wniosku a contrario, że sędzia, przewodniczący wydziału oraz prezes danego sądu nie są legitymowani do zawiadomienia (sygnalizacji) o ujawnionych uchybieniach w sprawie, w której nie są oni wyznaczeni do jej merytorycznego rozpoznania.

Przewodniczący: sędzia W. Bryl. Sędziowie: J. Krajewski, K. Korzan (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Czesławy B. przeciwko Andrzejowi E. o ustalenie i odszkodowanie, na skutek rewizji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 11 lutego 1971 r.,