Wyrok SN z dnia 4 lutego 1970 r., sygn. II CK 527/69

1.  Zachowała swa moc pod rządem art. 436 § 1 k.c. zasada prawna uchwalona przez Całą Izbę Cywilna Sadu Najwyższego w sprawie I CO 20/60 (ÓSN 1961, poz. 61) a przewidująca, że użycie przez kierowcę dla celów własnych samochodu powierzonego mu jako pracownikowi nie zwalnia właściciela samochodu od odpowiedzialności przewidzianej w art. 153 § 1 k.z.

2.  Art. 440 k.c. zezwala na ograniczenie obowiązku naprawienia szkody w stosunkach między osobami fizycznymi. Przepis ten nie zezwala natomiast na całkowite zwolnienie sprawcy szkody od obowiązku jej naprawienia.

Przewodniczący: sędzia Z. Wasilkowska (sprawozdawca).

Sędziowie: J. Przybylski, Z. Trybulski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Ewy K. i Julii K. przeciwko: 1) Wojewódzkiej Spółdzielni Transportu Wiejskiego w R., 2) Zygmuntowi P., 3) Państwowemu Zakładowi Ubezpieczeń Oddział Wojewódzki w R. o odszkodowanie, na skutek rewizji wszystkich pozwanych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z dnia 24 kwietnia 1969 r., zmienił zaskarżony wyrok w części uwzględniającej powództwo w stosunku do powódki Julii K. w ten sposób, że zasądzoną na jej rzecz kwotę 30 000 zł obniżył do kwoty 20 000 zł z uwzględnieniem zasądzonych odsetek oraz że zasądzoną na jej rzecz rentę obniżył do kwot: za czas od 1 stycznia do 31 grudnia 1968 r. po 472 zł miesięcznie i od 1 stycznia 1969 r. na przyszłość po 410 zł miesięcznie z 8% od daty płatności każdej raty rentowej; w pozostałych częściach rewizje pozwanych oddalił.