Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 19 grudnia 1968 r., sygn. III PZP 59/68

Przewodniczący: sędzia K. Marowski. Sędziowie: W. Formański, W. Glabisz (sprawozdawca), Z. Stypułkowska, M. Piekarski, J. Tyszka, K. Zięliński.

Sąd Najwyższy, po wysłuchaniu wniosku wiceprokuratora Generalnej Prokuratury PRL W. Grochali i po zapoznaniu się ze stanowiskiem Centralnej Rady Związków Zawodowych, rozpoznał na posiedzeniu niejawnym wniosek Prezesa Sądu Najwyższego, zgłoszony na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy o Sądzie Najwyższym i skierowany przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego pod rozpoznanie składu siedmiu sędziów Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

1. Czy prawa poszkodowanego do świadczeń pieniężnych przysługujących z mocy ustawy z dnia 23 Stycznia 1968 r. (Dz. U. Nr 3, poz. 8) od zakładu pracy w razie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przechodzą po śmierci poszkodowanego na jego spadkobierców, czy też na osoby wymienione w art. 79 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6)?

2.  Czy droga sądowa przed sądami powszechnymi do dochodzenia wymienionych świadczeń przez następców prawnych poszkodowanego jest wyłączona?"

Sąd Najwyższy uchwalił i postanowił wpisać do księgi zasad prawnych następującą zasadę prawną:

1; Prawa poszkodowanego do świadczeń pieniężnych przysługujących z mocy art. 1013 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3, poz. 8) od zakładu pracy w razie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przechodzą po jego śmierci na osoby wymienione w art. 79 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6), 2. Droga sądowa przed sądami powszechnymi dla dochodzenia tych świadczeń przez następców prawnych poszkodowanego jest niedopuszczalna".