Wyrok SN z dnia 17 kwietnia 1967 r., sygn. I PR 152/67

Nie można przyjąć, że niezwłoczne rozwiązanie umowy o pracę na wniosek pracownika, na które zakład pracy wyraził zgodę, jest rozwiązaniem dokonanym przez samego pracownika. Takie rozwiązanie umowy o pracę jest rozwiązaniem na mocy wzajemnego porozumienia, które w świetle art. 3 ust. 1 ustawy urlopowej nie może pozbawić pracownika prawa do urlopu.

Przewodniczący: sędzia J. Szczerski. Sędziowie: J. Tyszka (sprawozdawca), S. Rejman.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Stefanii B. przeciwko Przedsiębiorstwu Surowców Wtórnych w L. o 2 030 zł, na skutek rewizji powódki od wyroku Sądu Powiatowego w Lublinie z dnia 6 grudnia 1966 r.,

zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od pozwanego Przedsiębiorstwa na rzecz powódki 2030 zł z 8% od dnia 1 maja 1966 r.