Wyrok SN z dnia 21 marca 1967 r., sygn. I PR 571/66

Pracownik, którego ograniczenie swobody osobistej w czasie dyżuru polega jedynie na obowiązku pozostawienia w domu adresu, pod którym można go odnaleźć, może żądać wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych tylko wtedy, gdy podczas takiego dyżuru rzeczywiście stawił się na wezwanie do pracy.

Przewodniczący: sędzia K. Piasecki. Sędziowie: F. Szczepański (sprawozdawca),

A.  Szczurzewski.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Jadwigi G., Jadwigi L, Krystyny C., Stefanii M. i Krystyny R. przeciwko Skarbowi Państwa (Wojewódzki Zarząd Służby Zdrowia MSW w O.) o 128 272 zł, na skutek rewizji pozwanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Olsztynie z dnia 26 października 1966 r.,uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu w Olsztynie.