Wyrok SN z dnia 23 marca 1967 r., sygn. I PR 109/67

Okoliczność, że z mocy art. 4 i 18 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. umowa o pracę w razie tymczasowego aresztowania pracownika zarówno umysłowego, jak i fizycznego wygasa dopiero z upływem trzech miesięcy nieobecności w pracy, chyba że zakład pracy rozwiązał wcześniej bez wypowiedzenia umowę o pracę z winy pracownika, nie stwarza sama przez się dla pracownika fizycznego zatrudnionego w nie uspołecznionym zakładzie pracy podstawy do żądania wynagrodzenia za okres przerwy w pracy spowodowany aresztowaniem.

Przewodniczący: sędzia J. Szczerski. Sędziowie: W. Formański (sprawozdawca), S. Rejman.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Eugeniusza J. przeciwko Wacławowi O. o należność za pracę, na skutek rewizji pozwanego od wyroku Sądu Powiatowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 29 stycznia 1966 r. i przedstawionego przez Sąd Wojewódzki dla m. st. Warszawy postanowieniem z dnia 9 grudnia 1966 r. zagadnienia prawnego: