Wyrok SN z dnia 12 października 1967 r., sygn. III PR 64/67

Należy uznać, że w wypadku przewidzianym w art. 4 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r., gdzie ustawa wymaga rehabilitacji, na oskarżonym spoczywa ciężar dowodu, iż nie popełnił przestępstwa, a skoro nie żądał on przeprowadzenia takiego dowodu, to nie może żądać przyjęcia go do pracy. Natomiast pismo okólne Prezesa Rady Ministrów nr 102 z 15.V.1952 r. (M.P. Nr A-44, poz. 634) nie wymaga przeprowadzenia dowodu niewinności od żądającego reszty wynagrodzenia; w myśl postanowień tego pisma wystarczy, że postępowanie karne zostało umorzone.

Przewodniczący: sędzia K. Marowski (sprawozdawca). Sędziowie: W. Formański S. Rejman.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Dionizego P. przeciwko Spółdzielni Pracy Stolarzy ,,M.", obecnie Spółdzielni Pracy Meblarskiej ,,J" w S., o zapłatę, na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1967 r.,