Wyrok SN z dnia 20 stycznia 1966 r., sygn. II PR 371/65

Przewodniczący sądu I instancji ocenia według swego uznania, czy w okolicznościach danej sprawy zachodzi potrzeba udzielenia przez sąd stronie występującej w sprawie bez adwokata wskazówek co do czynności procesowych i pouczeń o skutkach prawnych dokonania albo zaniechania tych czynności (art. 5, 460 § 1 i 477 k.p.c.). Ocena dokonana w powyższym zakresie w pierwszej instancji podlega kontroli sądu rewizyjnego i może uzasadniać uwzględnienie rewizji opartej na zarzucie uchybienia wyżej wskazanym przepisom tylko wtedy, gdy stwierdzone w tym zakresie uchybienie mogło wpłynąć na wynik sprawy (art. 368 pkt 5 k.p.c.). Uchybienie takie nie zawiera jednak znamion podstawy rewizyjnej przewidzianej w art. 369 pkt 5 k.p.c. Pozbawienie bowiem strony możności obrony przysługujących jej praw polega na odjęciu jej w postępowaniu sądowym, wbrew jej woli, całkowitej możności podejmowania albo świadomego zaniechania czynności procesowych zmierzających do ochrony jej sfery prawnej.