Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 26 lutego 1965 r., sygn. III PO 31/64

Przewodniczący: sędzia K. Marowski. Sędziowie: W. Formański, W. Głabisz, S. Grabem, K. Piasecki, F. Szczepański (sprawozdawca), J. Knap.

Sąd Najwyższy z udziałem wiceprokuratora Generalnej Prokuratury PRL w sprawie z powództwa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Ł. przeciwko Karolowi C. o zapłatę, po rozpoznaniu przekazanego przez skład trzech sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 25 września 1964 r. następującego zagadnienia prawnego:

Czy przepis art. 7 § 1 k.p.c. ma zastosowanie w wypadku, gdy skazanie uważa się za niebyłe w rozumieniu art. 64 k.k."?

uchwalił i postanowił wpisać do księgi zasad prawnych następującą zasadę prawną:

Przepis art. 7 § 1 k.p.c. (tekst jednolity: Dz. U. z 1950 r. Nr 43, poz. 394) stosuje się również w wypadku, gdy prawomocnym wyrokiem skazującym sądu karnego orzeczono warunkowe zawieszenie wykonania kary i gdy z powodu niezarządzenia wykonania tej kary w przepisanym terminie uważa się orzeczone skazanie z mocy art. 64 k.k. za niebyłe".