Postanowienie SN z dnia 30 lipca 1965 r., sygn. II CZ 68/65

1.  Jeżeli ścisłe zastosowanie w odniesieniu do należności alimentacyjnych systemu podziału z art. 1026 § 1 k.p.c. miałoby doprowadzić do takiej sytuacji, że uzyskiwana z podziału kwota miesięczna nie zaspokoiłaby najniezbędniejszych potrzeb jednych wierzycieli, czterokrotnie zaś pokryłaby potrzeby drugich to wówczas żądanie tego rodzaju podziału, jako rażąco sprzeczne z usprawiedliwionym interesem jednego czy kilku wierzycieli, a tym samym sprzeczne z zasadami współżycia w PRL, nie mogłoby korzystać z ochrony prawnej.

Nie można natomiast czynić różnicy między bieżącymi a zaległymi świadczeniami alimentacyjnymi na korzyść świadczeń bieżących.

2.  Z mocy § 8 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 maja 1958 r. o taksie za czynności komorników (Dz. U. Nr 40, poz. 186) w sprawach o egzekucję świadczeń powtarzających się wartość egzekwowanego roszczenia określa się sumą świadczeń za jeden rok, przy czym do wartości tej nie wlicza się świadczeń zaległych już wymagalnych w chwili złożenia wniosku egzekucyjnego.