Wyrok SN z dnia 15 sierpnia 1964 r., sygn. II PR 412/64

1.  Praktyka poufnego opiniowania pracowników jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego w Państwie Ludowym, czemu dało wyraz zarządzenie Prezesa Rady Ministrów nr 284 z 13.X.1956 r. (Monitor Polski Nr 86, poz. 998). Błędny jest jednak pogląd, że jedynie wydanie opinii poufnej może rodzić obowiązek wynagrodzenia szkody. Pracownik może żądać odszkodowania również wtedy, gdy opinia wydana na jego żądanie i do jego rąk zawiera zarzuty nieprawdziwe i gdy w związku z tym doznał on szkody.

2.  W odróżnieniu od świadectw pracy wydawanych na podstawie art. 21 i 24 rozporządzeń o umowie o pracę z 1928 r., prawo nie zabrania wydawania o pracownikach opinii nit korzystnych, byleby odpowiadały cne rzeczywistości i nie wykraczały ponad potrzebę. Za szkodę wyrządzoną pracownikowi przez wystawienie takiej opinii zakład pracy nie odpowiada.