Wyrok SN z dnia 10 kwietnia 1964 r., sygn. III CK 39/64

Istnienie między podejrzanym lub oskarżonym a osobą trzecią stosunku pokrewieństwa lub powinowactwa samo przez się nie przesądza o bliskości stosunku w rozumieniu art. 6 § 1 ustawy z dnia 21 stycznia 1958 r. o wzmożeniu ochrony mienia społecznego przed szkodami wynikającymi z przestępstwa. Gdyby domniemanie prawne z tego przepisu miało być oparte na kryterium węzła rodzinnego, to niewątpliwie ustawodawca określiłby krąg krewnych. Jednakże ustawodawca powyższego kryterium jako bezwzględnie wiążącego nie wprowadził, natomiast ocenę, czy dana osoba jest istotnie bliską" dla podejrzanego lub oskarżonego, pozostawił w każdej sprawie sądowi orzekającemu. Prawidłowa więc wykładnia art. 6 § 1 powołanej ustawy prowadzi do wniosku, że sąd może zastosować domniemanie ustanowione w tym przepisie względem każdej osoby, jeżeli w konkretnym wypadku ocena całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia wzajemnych powiązań zachodzących z tytułu więzów przyjaźni, rodzinnych, wdzięczności, wspólnych interesów itp., usprawiedliwia przyjęcie bliskiego stosunku z podejrzanym lub oskarżonym.