Postanowienie SN z dnia 7 marca 1964 r., sygn. I CR 177/63

Przepisy art. 5, 6 § 1 i 7 § 1 dekretu z dnia 29.VIII.1945 r. w sprawie postępowania o ubezwłasnowolnienie wprowadzają jako wyjątek od zasady przewidzianej w art. 57 § 2 k.p.c. i w art. 14 k.p.n. zasadę szczególną, tę mianowicie, że osobie chorej przysługuje z reguły w postępowaniu o ubezwłasnowolnienie zdolność do podejmowania odpowiednich czynności prawnych. Zdolność ta nie ulega ograniczeniu nawet przy takim stanie zdrowia osoby chorej, przy którym nawiązanie z nią kontaktu okazuje się bezwzględnie niecelowe (art. 5 dekretu). Ograniczenie zdolności do działania w postępowaniu o ubezwłasnowolnienie następuje dopiero w razie konieczności ochrony osoby chorej lub jej majątku (art. 6 § 1 i art. 7 § 1 dekretu). Ustanowienie więc w postępowaniu o ubezwłasnowolnienie kuratora w trybie art. 5 § 2 dekretu nie ogranicza zdolności osoby chorej do czynności prawnych i dopiero ustanowienie dla takiej osoby doradcy tymczasowego w trybie art. 6 § 1 dekretu ogranicza tę zdolność.