Wyrok SN z dnia 24 marca 1964 r., sygn. I CR 211/63

1.  Ciążący na osobie, która uzyskała nienależne świadczenie (art. 133 § 1 k.z.) lub niesłuszne wzbogacenie (art. 123 k.z.), obowiązek jego zwrotu sięga w zasadzie do granicy

istniejącego wzbogacenia (art. 127). Jeżeli ten, kto otrzymał nienależnie pieniądze od osoby trzeciej, zużyje je na zapłacenie swego długu, to wprawdzie pieniędzy tych już nie ma, lecz mimo to jego wzbogacenie trwa nadal, bo przez zapłatę długu zmniejszyły się jego pasywa, czyli nastąpił wzrost majątku, a więc w myśl art. 127 k.z. nie mógłby się skutecznie powoływać na to, że pieniędzy tych już nie posiada.

2.  Jeżeli małżonek spłaci długi swego współmałżonka, które stosownie do art. 23 k.r. mogą być zaspokojone nie tylko z odrębnego majątku małżonka-dłużnika, lecz także z majątku wspólnego obojga małżonków, to tym samym zmniejszają się pasywa majątku wspólnego", wskutek czego następuje wzbogacenie nie tylko po stronie małżonka, który był dłużnikiem (np. kontrahentem umowy pożyczki), ale także po stronie jego współmałżonka, który długi te spłacił.