Orzeczenie SN z dnia 24 listopada 1962 r., sygn. II PR 390/62

Fakty, które nie dotyczyły przedmiotu obrad walnego zgromadzenia w zakresie wykluczenia, nie mogą stanowić podstawy do utrzymania uchwały o wykluczeniu w mocy, choćby w ocenie sądu stanowiły podstawę wykluczenia ze spółdzielni. W takim bowiem wypadku wykluczenia dokonałby sąd, a nie walne zgromadzenie, co byłoby sprzeczne z przepisami prawa. Rażąco nieodpowiednie zachowanie się członka w czasie obrad walnego zgromadzenia może mieć również wpływ na jego wykluczenie, ale powinno być ocenione ze szczególną wnikliwością, przy uwzględnieniu wszelkich towarzyszących temu wystąpieniu okoliczności.

Sąd obowiązany jest ustalić daty, w jakich spółdzielnia - przez swe organy - powzięła wiadomość o faktach mających stanowić ciężkie naruszenie przez członka jego podstawowych obowiązków pracowniczych. W myśl bowiem § 25 statutu do stosunku pracy w zakresie nie unormowanym przez statut stosuje się przepisy prawa pracy. Ma tu więc zastosowanie m.in. - wyłącznie w zakresie dotyczącym świadczenia pracy przez członków na rzecz spółdzielni - przepis art. 2 ust. 2 dekretu z dnia 18.I.1956 r. o ograniczeniu dopuszczalności rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia oraz o zabezpieczeniu ciągłości pracy.