Orzeczenie SN z dnia 19 lipca 1962 r., sygn. II PR 203/62

Artykuł 2 ust. 1 pkt 1 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. (Dz.U. Nr 2, poz. 11 wraz ze zmianami) nie określa w sposób sztywny rodzaju przestępstwa, którego popełnienie uniemożliwia zatrudnienie pracownika na zajmowanym stanowisku. W każdej zatem sprawie należy ustalić i rozważyć, czy okoliczności popełnionego przestępstwa, wysokość spowodowanej lub grożącej szkody majątkowej (lub szkody innego rodzaju) i pobudki działania sprawcy usprawiedliwiają wniosek, że dalsze zatrudnienie pracownika na zajmowanym stanowisku jest niedopuszczalne. Tego rodzaju wniosek końcowy, mający na względzie interes zakładu, powinien być poprzedzony także oceną, czy w konkretnej sytuacji nie należy poprzestać na sankcji łagodniejszej zamiast tego, by uciekać się do środka najsurowszego, jakim jest niezwłoczne rozwiązanie stosunku pracy, poddane przez dekret ograniczeniom i usprawiedliwione tylko w ostateczności.