Uchwała Połączonych Izb SN z dnia 14 grudnia 1962 r., sygn. III PO 5/62

Przewodniczący: Prezes Z. Resich, Prezes Z. Opuszyński. Sędziowie: W. Bryl, S. Białek, F. Błahuta, H. Dąbrowski, S. Gross, M. Grudziński, S. Grabem, H. Corazdowski, J. Ignatowicz, J. Jodłowski, S. Kałamajski, J. Knap, K. Lipiński, B. Łubkowski, Z. Masółowski, J. Majorowicz, K. Marowski, A. Meszorer, M. Piekarski (sprawozdawca), J. Pietrzykowski, S. Rejman, F. Szczepański, J. Szczerski, J.Tyszka, Z. Wasilkowska, Z. Wiszniewski, K. Wieruszewski, T. Witkowski.

Sąd Najwyższy z udziałem Prokuratora Generalnej Prokuratury, na skutek przedstawienia przez Izbę Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do rozstrzygnięcia zasady prawnej uchwalonej przez skład siedmiu sędziów w dniu 19.III.1962 r. I CO 4/62, uchwalił:

Gdy osoba uprawniona do świadczeń w myśl dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin dochodzi od uspołecznionego zakładu pracy renty wyrównawczej przewidzianej w art. 24 ust. 2 dekretu, a poszkodowany przyczynił się do wyrządzenia szkody (art. 158 § 2 k.z.), wysokość tej renty oblicza się w ten sposób, że od wysokości szkody wynagradzanej rentą (art. 161 § 2 i 162 § 2 i 3 k.z.) odlicza się rentę z ubezpieczenia społecznego, różnicę zaś zmniejsza się    w stopniu odpowiadającym przyczynieniu się poszkodowanego."