Orzeczenie SN z dnia 5 marca 1962 r., sygn. IV CR 136/62

1.  Funkcjonariusze państwowi mianowani są obowiązani, w razie istnienia ważnych względów służbowych, do sprawowania swych czynności także poza przepisanymi godzinami zajęć służbowych i żadnego wynagrodzenia dodatkowego za taką pracę nie otrzymują. Z tego względu, na podstawie art. 9 dekretu z dnia 14 maja 1946 r. o tymczasowym unormowaniu stosunku służbowego funkcjonariuszy państwowych, także pracownikowi kontraktowemu zajmującemu stanowisko urzędnika nie przysługuje uprawnienie do żądania wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

2.  Ustawa z dnia 16 maja 1922 r. o urlopach (tekst jednolity: Dz. U. z 1933 r. Nr 94, poz. 735) nie ma zastosowania do pracowników kontraktowych zatrudnionych w urzędach państwowych. Do pracowników tych mają zastosowanie (z mocy art. 9 dekretu z dnia 14 maja 1946 r.) przepisy art. 36 i n. ustawy o państwowej służbie cywilnej, te zaś nie dają pracownikowi uprawnienia do odszkodowania za nie wykorzystany urlop.