Orzeczenie SN z dnia 21 lutego 1962 r., sygn. II CR 287/61

Nieruchomość opuszczona, która z mocy art. 34 dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich przeszła na własność Państwa, przestała być z tą chwilą mieniem opuszczonym; w konsekwencji, wobec braku przepisu, który by wyłączał stosowanie do takiej nieruchomości art. 20 pr. rzecz., nabywca w dobrej wierze nabywa własność od osoby wpisanej w księdze wieczystej, choć zbywca nie był już właścicielem. Skoro bowiem przepisy cyt. dekretu dotyczące majątków opuszczonych nie mają charakteru przepisów nacjonalizacyjnych, brak jest podstawy do wykładni, która by w myśl ogólnych założeń społeczno-gospodarczych dekretu usprawiedliwiała wyłączenie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Jednakże w myśl przepisu art. 47 pr. rzecz, nabywca nieruchomości, która w chwili zawarcia umowy o przeniesienie własności była własnością osoby trzeciej z mocy przepisów o zasiedzeniu, może powołać się przeciwko tej osobie na rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych tylko wtedy, gdy przed upływem roku od daty umowy zażąda oddania mu nieruchomości w posiadanie.