Orzeczenie SN z dnia 15 lutego 1962 r., sygn. III CK 73/62

1.W sytuacji określonej w art. 4 ust. 2 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 11 wraz z późn. zmianami) pracownikowi przysługuje przeciwko zakładowi pracy, który odmawia przyjęcia go z powrotem do pracy, roszczenie o nawiązanie stosunku pracy.

Niezależnie od tego pracownik może żądać wynagrodzenia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania i nieprzyjęcia do pracy (art. 239 k.z.).

Zakład pracy ma obowiązek zaproponowania zgłaszającemu się innego odpowiedniego stanowiska, jeżeli poprzednie nie może być zaofiarowane.

2.Art. 4 ust. 2 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 11 wraz z późn. zmianami) ma zastosowanie tylko wtedy, gdy umowa o pracę wygasła na skutek spowodowanej tymczasowym aresztowaniem 3-miesięcznej nieobecności pracownika w pracy. W razie rozwiązania stosunku pracy z innej przyczyny cały w ogóle przepis art. 4 dekretu nie wchodzi w grę.