Postanowienie SN z dnia 11 sierpnia 1962 r., sygn. II CO 2/62

1.  Sąd, określając wysokość wpisu ostatecznego, powinien mieć na względzie sytuację majątkową pozwanego. Wpis ostateczny w sprawie rozwodowej nie może być traktowany ani jako kara za zawinienie rozwodu, ani jako ostrzeżenie"

przed lekkomyślnym zawieraniem małżeństwa w przyszłości. Kryteria takie są zupełnie obce przepisom o kosztach.

2.  Stroną zobowiązaną do uiszczenia różnicy pomiędzy wpisem tymczasowym a wpisem ostatecznym w sprawie o rozwód nie zawsze musi być strona powodowa. Wynika to z art. 45 przepisów o kosztach sądowych, który wprowadza w tym względzie wyjątek od ogólnej zasady art. 2 ust. 1 tych przepisów głoszącej, że do uiszczenia kosztów sadowych obowiązana jest strona, która dokonywa czynności powodujących opłatę sądową lub wydatki.