Wyrok SN z dnia 25 września 1959 r., sygn. I K 100/58

Przepis art. 242 k.k. ma zastosowanie jedynie w tych wypadkach, gdy oskarżony swoim działaniem lub zaniechaniem stwarza stan niebezpieczeństwa, które grozi bezpośrednio życiu człowieka.

Gdy natomiast jako skutek działania lub zaniechania oskarżonego nastąpiła śmierć człowieka, którą sprawca jako skutek przewidywał, lecz bezpodstawnie przypuszczał, że go uniknie, lub skutku nie przewidywał, lecz mógł lub powinien był go przewidzieć, natenczas wchodzić będzie w grę, zgodnie z art. 35 k.k., kwalifikacja prawna z art. 230 § 1 k.k.

Do zastosowania art. 230 § 1 k.k. nie jest konieczne, aby działanie lub zaniechanie sprawcy było jedyną i wyłączną przyczyną śmierci pokrzywdzonego. Konieczne jest tylko ustalenie, że istnieje związek przyczynowy między działaniem lub zaniechaniem sprawcy a skutkiem. Przyłączenie się do tego innych jeszcze przyczyn związku przyczynowego nie przerywa i nie wyłącza odpowiedzialności sprawcy za wywołanie skutku, jeżeli tylko z ustaleń wynika, że skutek ten sprawca mógł lub powinien był przewidzieć.