Wyrok SN z dnia 10 listopada 1959 r., sygn. III K 424/59

Niezachowanie formy pisemnej przy wydaniu zarządzenia w kwestii powołania ławnika na posiedzenie sądu (aczkolwiek forma taka jest pożądana) nie uchybia przepisom k.p.k. (nie przewidują one, bowiem szczególnej formy dla tego rodzaju zarządzeń).

Dla bytu przestępstwa z art. 4 § 1 m.k.k. nie jest istotny czas przechowywania broni (okoliczność ta może natomiast mieć wpływ na wymiar kary), lecz zamiar nielegalnego przechowywania czy posiadania broni.

Przewodniczący: sędzia A. Janowski. Sędziowie: J. Zembaty, Z. Nyczaj (sprawozdawca). Prokurator: J. Pozorski.

Sąd Najwyższy w sprawie 1) Mirosława P., 2) Stanisława S. i 3) Romana B. oskarżonych z art. 2 § 1 i 2 dekretu z dnia 4 marek 1)953 r. (Dz. U. Nr 17, poz.68), art. 4 § 1 m.k.k. i art. 23 k k. w związku z art. 30 ust. 1 dekretu z dnia 23 marca 1956 r. (Dz. U. Nr 9, poz. 31), po rozpoznaniu założonej przez oskarżonych rewizji od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Katowicach na sesji wyjazdowej w Myszkowie z dnia 5 lutego 1959 r., na podstawie art. 375, 384 pkt. 2 k.p.k.