Orzeczenie SN z dnia 16 czerwca 1959 r., sygn. I CR 874/58

Zgodnie z art. 157 § 1 i art. 161 § 2 k.z. renta powinna odpowiadać wyrządzonej szkodzie, tzn. przede wszystkim uwzględniać utratę zarobku. W tym celu sąd obowiązany jest ustalić, ile poszkodowany zarabiałby, gdyby nie uległ wypadkowi. Ustalenie to czasem nie nastręcza trudności; tak jest np. wówczas, gdy zarobki poszkodowanego są stałe. Gdy jednak zarobki te wahają się, np. dlatego, że poszkodowany pracował do wypadku akordowo, jedynym sposobem określenia spodziewanych zarobków jest obliczenie zarobku przeciętnego. Brak jest przepisów, które by wskazywały, ile i jakie okresy zarobkowe należy brać za podstawę obliczenia. Dlatego za podstawę tę należy przyjmować okres możliwie długi, a w każdym razie o tyle reprezentatywny, aby zgodnie z doświadczeniem życiowym można było uznać, że uzyskana na podstawie tego okresu przeciętna będzie istotnie miała taki charakter. Przy tym obliczeniu należy wyłączyć te okresy, w czasie których zarobki poszkodowanego były wyjątkowo wysokie lub też wyjątkowo niskie. Tak np. nie można by włączyć do okresu, stanowiącego podstawę obliczenia przeciętnej, miesięcy, w których poszkodowany osiągnął zarobki wyjątkowo niskie z powodu przejściowej choroby, gdyż byłaby to przyczyna, która nie obniżałaby zarobków na przyszłość, tzn. w okresie, za który poszkodowany dochodzi renty.