Orzeczenie SN z dnia 18 sierpnia 1959 r., sygn. I CZ 82/59

Żaden przepis prawny nie upoważnia sądu do wstrzymywania zapłaty wynagrodzenia należnego np. biegłemu, świadkowi itd. do czasu, aż strona dobrowolnie złoży potrzebną na ten cel kwotę. Nie ma też oczywiście podstaw do wstrzymywania biegu sprawy do chwili złożenia przez stronę kwot potrzebnych na pokrycie dokonanych już wydatków lub na zapłatę za wykonane już czynności. Po zapłaceniu z kasy sądowej za dokonane w sprawie czynności, gdy pokrycie należności z zaliczki było niemożliwe, sąd powinien na podstawie art. 17 p. o k.s. nakazać stronie (jeśli nie korzysta ona ze zwolnienia od kosztów sądowych), by pod rygorem egzekucji w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia wezwania do zapłaty uiściła kwotę wyłożoną za nią przez Skarb Państwa. Nakaz powinien być skierowany do tej ze stron, która w myśl art. 39 ust. 1 p. o k.s. obowiązana była złożyć zaliczkę na pokrycie wydatków, a w sytuacjach o których mowa w drugim zdaniu powyższego przepisu do każdej ze stron co do odpowiedniej części wyłożonej kwoty.