Orzeczenie SN z dnia 16 maja 1958 r., sygn. I CR 529/57

1.  Stosunek przysposobienia, który możliwie najbardziej powinien być zbliżony do stosunków, jakie istnieją pomiędzy rodzicami a dziećmi, jest według założeń kodeksu rodzinnego stosunkiem trwałym, w związku z czym jego rozwiązanie należy traktować jako decyzję wyjątkowa. W tych warunkach nie mogą stanowić powodu do rozwiązania przysposobienia zwykłe lub nawet poważniejsze nieporozumienia pomiędzy przysposabiającym a przysposobionym. Jedynie ciężkie zawinione naruszenie obowiązków rodzinnych przez jedną ze stron może stanowić podstawę do rozwiązania przysposobienia na skutek jednostronnego żądania drugiej strony.

2.  Na podstawie art. 70 kod. rodz. nie może się domagać rozwiązania stosunku przysposobienia osoba, która sama zawiniła; ważne powody uzasadniające, jej zdaniem, rozwiązanie przysposobienia, gdyż byłoby to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Przewodniczący: sędzia A. Meszorer.

Sędziowie: Z. Wiszniewski, J. Krzyżanowski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Józefa P. przeciwko Mariannie G. o rozwiązanie przysposobienia, po rozpoznaniu rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 12 grudnia 1956 r.,

rewizję oddalił.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30.III.1956 r. Sąd Wojewódzki w Lublinie oddalił powództwo Józefa P. przeciwko Mariannie G. o rozwiązanie przysposobienia uznając, że winę za nieporozumienia, jakie wytworzyły się w stosunkach między stronami, ponosi powód, który nie spełniał swych obowiązków wobec przysposobionej, przeciwnie - wyzyskiwał ją jako siłę roboczą i w takiż sposób usiłował wyzyskać jej męża.