Orzeczenie SN z dnia 26 kwietnia 1958 r., sygn. III CR 135/58

1.  Przepisy art. 19 pkt 1 i 2 ustawy z 2 sierpnia 1926 r. o prawie właściwym dla stosunków międzynarodowych (Dz. U. Nr 101, poz. 581) dla oceny stosunków między rodzicami a dziećmi przewidują tylko właściwość obcego prawa, a nie właściwość obcych władz.

2.  W zakresie orzecznictwa sądów polskich związanego z ochroną praw dziecka, a więc dotyczącego dobra otaczanego szczególną ochroną przez porządek prawny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, nie można domniemywać się intencji polskiego ustawodawcy zwężenia kognicji tych sądów przez związanie ich orzeczeniami sądów obcych, i to nawet tam, gdzie polska norma odsyła do obcego prawa materialnego.

3.  Zagadnienie, czy małoletni, który przybył z matką do Polski na podstawie dokumentów repatriacyjnych obejmujących obie osoby, powinien być uważany za repatrianta, a w wyniku tego zgodnie z art. 10 ustawy o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25) za obywatela polskiego, nie może być rozstrzygane przez sąd, lecz tylko przez właściwe organy administracyjne, których decyzje nie podlegają kontroli sądu.