Orzeczenie SN z dnia 22 listopada 1958 r., sygn. II CR 931/57

Artykuł 48 k.r. wyraźnie i bez żadnych wątpliwości zakreśla dla powództw o unieważnienie uznania, opartych na wadach oświadczenia woli, prekluzyjny termin 6-miesięczny liczony od daty uznania i nie przewiduje żadnego wyjątku, który by pozwalał na liczenie tego terminu od daty wykrycia błędu, ustania stanu obawy itp. Odmienne terminy przewidziane w przepisach ogólnych prawa cywilnego dla obalenia wadliwych oświadczeń woli nie maja zastosowania do powództwa z art. 46 k.r. Dlatego nie może być mowy o jakimkolwiek, poza wypadkami przerwy i zawieszenia biegu terminu zawitego, przedłużeniu terminu 7. art. 46 k.r. Powoływanie się na przepis art. 3 p. og. pr. cyw. nie może odnieść skutku, nie daje on bowiem podstawy do rozluźnienia rygoru zamierzonego przez ustawę, choćby nawet zachowanie się matki dziecka sprzeczne było z zasadami współżycia społecznego w Państwie Ludowym.