Orzeczenie SN z dnia 30 sierpnia 1958 r., sygn. II CR 484/58

Zamieszczenie przez ustawodawcę art. 122 k.z. w rozdziale o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia nie może pozostawać bez wpływu na wykładnię tego przepisu. Wprawdzie z samego umiejscowienia art 122k.z. nie można wysnuwać wniosków zbyt daleko idących i mechanicznie stosować wszystkich przepisów tego rozdziału do regresowych roszczeń alimentacyjnych, jednakże co najmniej przyjąć należy istnienie dwóch podstawowych wspólnych założeń: po pierwsze ustanowiona w tym przepisie cessio vi legis związana jest z domniemaniem, że osoba dostarczająca drugiemu środków utrzymania lub wychowania, nie będąc do tego zobowiązana, działa zgodnie z rzeczywistą lub domniemaną wolą lub przynajmniej z korzyścią osoby zainteresowanej (art. 117 § 1 k.z.); po drugie granicą roszczeń regresowych jest niesłuszne wzbogacenie (art. 117 § 1 i 118 w związku z art. 123 k.z.).