Wyrok SN z dnia 2 lutego 1957 r., sygn. II K 697/56

Różnica między sytuacją przewidzianą w art. 225 § 1 i w art. 230 § 2 k.k. polega nie na tym, czy śmierć jako skutek zadanego uszkodzenia ciała nastąpiła natychmiast, czy też po upływie pewnego okresu czasu, lecz na tym, jaki był zamiar sprawcy. Kwalifikacja z art. 225 § 1 k.k. ma zastosowanie wówczas, gdy sprawca miał zamiar (bezpośredni lub ewentualny) spowodowania śmierci człowieka. Kwalifikacja z art. 230 § 2 k.k. ma miejsce wówczas, gdy sprawca miał zamiar (bezpośredni lub ewentualny) zadać tylko uszkodzenie ciała (albo umyślnie sprowadzić inny stan przestępny wymieniony w art. 230 § 2 k.k.) i jako następstwo tego zamierzonego czynu wynikła śmierć, a sprawca to następstwo czynu objął winą nieumyślną (art. 15 § 2 k.k.).

Przewodniczący: sędzia M. Szerer.