Wyrok składu 7 sędziów SN z dnia 8 sierpnia 1957 r., sygn. IV KRn 327/57

Istotnym elementem strony przedmiotowej zbrodni rabunku jest użycie przez sprawcę przemocy lub groźby, to jest takie oddziaływanie na posiadacza mienia społecznego, które paraliżuje lub ogranicza jego wolę, zmusza go do tolerowania zaboru mienia przez sprawcę. Jeżeli jednak osoba mająca być przedmiotem oddziaływania sprawcy z góry układa się _z nim co do zaboru mienia, godzi się na współdziałanie ze sprawcą przez niestawianie oporu, ewentualnie przez niewszczynanie alarmu, nie może być mowy o wywieraniu w stosunku do tej osoby przemocy lub groźby.

Przewodniczący: Sędzia J. Dorsz.

Sędziowie: J. Majewski, H. Kempisty, K. Wagner, K. Bzowski, S. Pławski, W. Ostrowski (sprawozdawca).

Prokurator: T. Dąbrowski.

Sąd Najwyższy w sprawie Mariana K., osk. z art. 28 k.k.W.P. w związku z art. 86 § 2 k.k.W.P. i z art. 27 k.k.W.P. w związku z art. 2 § 2 dekretu z dn. 4.III.1953 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 68), po rozpoznaniu założonej przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego rewizji nadzwyczajnej od postanowienia Najwyższego Sądu Wojskowego z dnia 17 maja 1954 r., utrzymującego w mocy wyrok Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 24 marca 1954 r., na podstawie art. 394396, 400, 383 pkt 2 i 3, 388 k.p.k. uchylił powyższe orzeczenie w części skazującej oskarżonego Mariana K. oraz postanowienie Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 10 maja 1956 r. o zastosowaniu do oskarżonego ustawy o amnestii z dnia 27.IV.1956 r., 2) uznał oskarżonego Mariana K. za winnego tego, że w czasie od maja 1953 r. do lipca 1953 r. w P. udzielił członkom kontrrewolucyjnej organizacji powtarzającej się pomocy w postaci dostarczenia wyżywienia i pieniędzy oraz ułatwienia im zaboru towaru i pieniędzy z prowadzonego przez siebie sklepu uspołecznionego, tj. popełnienia przestępstwa przewidzianego w art. 27 k.k. w związku z art. 86 § 2 k.k.W.P., i za to na podstawie art. 28 k.k. w związku z art. 86 § 2 k.k.W.P. skazał oskarżonego Mariana K. na karę 7 lat więzienia z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres lat dwóch, 3) z mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27.IV.1956 r. o amnestii złagodził orzeczoną karę 7 lat więzienia o połowę, tj. do kary 3 lat i 6 miesięcy więzienia, oraz z mocy art. 4 ustawy o amnestii z 1956 r. skrócił czas trwania utraty praw do I roku (...)