Orzeczenie SN z dnia 7 grudnia 1957 r., sygn. I CR 659/56

O powstaniu nowego tytułu zobowiązującego do świadczenia niezależnie od zobowiązania pierwotnego można mówić jedynie w wypadku ugody lub uznania właściwego (umownego), albowiem w tych wypadkach w grę wchodzą czynności prawne, tj. oświadczenia woli mające na celu wywołanie skutków prawnych. Natomiast jednostronne uznanie długu przez dłużnika, uznanie niewłaściwe, nie jest czynnością prawną, lecz jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, a więc deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza uchylić się od jego wypełnienia. Zobowiązanie zaś takie nie ma nigdy charakteru konstytutywnego.

Dokonanie wpłat, przed upływem terminu przewidzianego w art. 473 k.z., na pokrycie manka może być w określonych okolicznościach traktowane jako uznanie całej należności; aby jednak czynić zadość wymaganiom formy pisemnej, musi ono być połączone z pisemnym potwierdzeniem uznania. Uznanie takie nie stanowi oświadczenia woli, jednakże należy do niego stosować  gdy chodzi o sposób jego wyrażenia oraz o formę  w drodze analogii przepisy o oświadczeniach woli, a więc przepis art. 43 przep. og. pr. cyw. o dorozumianym oświadczeniu woli oraz art. 65 tych przepisów o przesłankach formy pisemnej.