Postanowienie SN z dnia 24 marca 1956 r., sygn. II KZ 13/56

Obowiązkowa obrona przewidziana w art. 79 k. p. k. nie jest formalną w tym rozumieniu, iż oskarżony ma mleć obrońcę z wyboru a w jego braku obrońcę wyznaczonego przez sąd z urzędu, ale rzeczywistą, polegającą na koniecznym udziale obrońcy we wszystkich stadiach postępowania sądowego. Dotyczy to również okresu przygotowania do rozprawy głównej gdy chodzi o decyzje, których wydanie winno być poprzedzone wysłuchaniem oskarżonego lub jego obrońcy. Do tych decyzji należy orzeczenie zarządzające umieszczenie nieodpowiedzialnego sprawcy w zakładzie dla psychicznie chorych. Przepis art. 245 k. p. k. przewidziany dla śledztwa ma tutaj analogiczne zastosowanie. Również ze względu na podobną sytuację stosować należy analogicznie w okresie przygotowania do rozprawy głównej przepis art. 307 § 2 k.p.k., bo nie można dopuścić do tego. aby oskarżony i obrońca miał w tym postępowaniu mniej praw aniżeli w śledztwie (art. 242, 243, 244 k.p.k.). Ze względu na to, iż postępowanie to toczy się już po złożeniu aktu oskarżenia należy oskarżonemu przy przeprowadzeniu dowodów zapewnić prawa przewidziane w art. 307 § 2 k.p.k.