Orzeczenie SN z dnia 12 listopada 1956 r., sygn. III CR 440/56

1.  Stan uzasadniający częściowe ubezwłasnowolnienie musi istnieć w dacie orzekania o ubezwłasnowolnieniu. Brak jest natomiast podstaw do orzeczenia ubezwłasnowolnienia na podstawie prawdopodobieństwa, że osoba, o której ubezwłasnowolnienie chodzi w sprawie, może zapaść na zdrowiu psychicznym. Jedynie w wypadku, gdyby stan pełnej świadomości osoby, której ubezwłasnowolnienia wnioskodawca żąda, miał charakter zdecydowanie przejściowy, a sama choroba psychiczna charakter permanentny, sąd mógłby orzec ubezwłasnowolnienie także w okresie, gdy chory znajduje się w stanie przejściowego zdrowia psychicznego, a to na tej podstawie, że krótkotrwała przejściowa poprawa stanu psychicznego chorego nie oznacza jego powrotu do zdrowia.

2.  Do orzeczenia przez sąd częściowego ubezwłasnowolnienia nie wystarcza stan choroby psychicznej, marnotrawstwa itp. osoby, której postępowanie dotyczy; konieczne jest ponadto stwierdzenie, że ubezwłasnowolnienie jest celowe. Decyzja zaś taka nie jest celowa, gdy chory nie posiada poważniejszego majątku, który mógłby lekkomyślnie zbyć ze szkodą dla siebie i dla swej rodziny, a poza tym swe zwykłe sprawy załatwia w sposób nie odbiegający od normy.