Wyrok SN z dnia 9 stycznia 1955 r., sygn. II KRn 84/55

Prawo karne uznaje niedopełnienie obowiązków umownych za przestępstwo tylko w przypadkach wyraźnie w ustawie określonych (np. art. 105 k. k., art. 3 pkt. 3 mi. k. k.). Są to przypadki, w których niedopełnienie umowy jest działaniem na szkodę Państwa i jego interesów. W stosunku zaś między osobami prywatnymi niedopełnienie umowy jest przestępstwem przeciwko mieniu tylko wówczas, gdy mieści w sobie charakter oszustwa, tj. wtedy gdy sprawca wyłudza świadczenie z zamiarem niedopełnienia przyjętego obowiązku lub gdy przywłaszcza mienie powierzone mu umownie, np. na przechowanie. Nie ma natomiast przestępstwa przeciwko mieniu, jeżeli kontrahent nie dopełnia świadczenia z innych umów prawa cywilnego. Niedopełnienie obowiązku stanowi wówczas bezprawie cywilne, zobowiązujące stronę do wynagrodzenia szkody zarządzonej kontrahentowi.