Wyrok SN z dnia 14 września 1954 r., sygn. III K 662/54

Przepis art. 23 rozporządzenia z dn. 23.XII.1927 r. o granicach Państwa (Dz.U. z 1937 r. Nr 11, poz. 83) nie wiąże bytu przestępstwa z celem lub zamiarem sprawcy dotyczącym jego zamierzonej działalności lub zachowania się po opuszczeniu granic państwa. Zamiar sprawcy przestępstwa z art 23 powyższego rozporządzenia ogranicza się wyłącznie do przekroczenia granicy bez posiadania należytego zezwolenia władz. Dlatego też dalsze cele i zamiary sprawcy mogą mieć znaczenie dla oceny stopnia jego zawinienia i odpowiedniego wymiaru kary. Przypadek mniejszej wagi w rozumieniu powyższego przepisu prawnego mogą określać okoliczności dotyczące celu sprawcy przy zamierzonym przekroczeniu granicy, a więc np. czy sprawca zamierzał przekroczyć granicę na stałe czy też przekroczenie granicy było związane z zamiarem natychmiastowego niemal powrotu na terytorium Państwa Polskiego. Tak więc przypadkiem mniejszej wagi w rozumieniu art, 23 rozporządzenia z dn. 23.XII.1927 r. będzie np. udanie się w odwiedziny na terytorium państwa sąsiadującego, umyślne przekroczenie granicy w celach turystyczno-krajoznawczych oraz inne tego rodzaju przypadki nie związane z zamiarem trwałego opuszczenia granic państwa.