Orzeczenie SN z dnia 16 grudnia 1954 r., sygn. II CZ 334/54

Granice wolności słowa i pisma, z której korzysta adwokat przy wykonywaniu swego zawodu.

Sąd Najwyższy, w sprawie z powództwa Edwarda R. przeciwko Stanisławie R. o rozwód, po rozpoznaniu zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Krakowie z dnia 6 kwietnia 1954 r.

zażalenie oddalił.

Uzasadnienie.

Postanowieniem z dnia 6 kwietnia 1954 r. Sąd Wojewódzki w Krakowie z mocy art. 138 k.p.c. skazał pełnomocnika pozwanej na grzywnę w wysokości 200 zł za ubliżenie powadze sądu przez zredagowanie w niewłaściwej formie treści zażalenia wniesionego na postanowienie powyższego Sądu z dnia 28 stycznia 1954 r.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Stanowisko Sądu Wojewódzkiego, iż pełnomocnik pozwanej, zwalczając zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia ustalenia co do stanu majątkowego pozwanej, mógł jedynie zarzucać sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego materiału, natomiast nie wolno mu było", jak to uczynił, zarzucać sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, gdyż jest to obraza sądu", jest całkowicie błędne. Kryterium, według którego ocenia się, czy ustalenia dokonane w ramach zastrzeżonej sądowi orzekającemu w art. 242 § 1 k. p. c. swobodnej oceny dowodów są prawidłowe, stanowią właśnie zasady logiki i doświadczenia życiowego. Wysnute przy uwzględnieniu, treści zebranego materiału wnioski co do stanu faktycznego sprawy nie mogą być uznane za prawidłowe, o ile - jak to już niejednokrotnie Sąd Najwyższy wyjaśniał - są z tymi zasadami sprzeczne. Wykazując zaś, czy i w jakim zakresie sprzeczność taka zachodzi, w szczególności, o ile ustalenia sądu stanowią jedynie dowolne przypuszczenia zapoznające całkowicie treść materiału dowodowego, strona czyni zadość przewidzianym w art. 372 k. p. c. wymaganiom, jakim powinna odpowiadać rewizja, gdyż przepis ten stanowi, iż ma ona zawierać nie tylko, jak to błędnie przyjmuje Sąd Wojewódzki, zapoznając treść powyższego przepisu, przytoczenie podstaw rewizyjnych, lecz także i ich uzasadnienie. Dlatego też nie można się zgodzić z poglądem Sądu Wojewódzkiego, iż żalący się mógł" jedynie zarzucać sprzeczność ustaleń z treścią zebranego materiału, a wiec przytoczyć jedynie podstawę rewizyjną wymienioną w art. 371 § 1 pkt 3) k. p. c., nie wolno" zaś mu było wskazywać, czy i w jakim zakresie wnioski sądu są sprzeczne z zasadami logiki, a więc uzasadnić przytoczoną podstawę rewizyjną.