Orzeczenie SN z dnia 11 listopada 1954 r., sygn. II C 1492/53

Wzajemna szczerość, do której obowiązani są małżonkowie, nie sięga tak daleko, aby obejmowała przeszłość każdego z nich, jeżeli ślady tej przeszłości nie znajdują odbicia w obecnej sytuacji życiowej małżonków.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Jana K. przeciwko Marii K. o rozwód, po rozpoznaniu rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 22 maja 1953 r., zaskarżony wyrok u c h y I i ł i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie.

Powód, Jan K., żądał rozwiązania z winy pozwanej małżeństwa zawartego z nią w dniu 27 stycznia 1953 r., powołując się na to, że po odbytym z pozwaną jeszcze przed zawarciem małżeństwa stosunku cielesnym stwierdził u siebie objawy choroby wenerycznej, po czym pozwana w czasie badania jej przez lekarza przyznała, że w 1946 r. chorowała na syfilis i przebywała w związku z tym kurację, co jednak poprzednio przed powodem zataiła. W tych okolicznościach strony po zawarciu małżeństwa stosunków cielesnych nie utrzymywały, gdyż powód, który jest wdowcem i ma z poprzedniego związku małżeńskiego dzieci, uważa współżycie z pozwaną za niemożliwe.