Wyrok SN z dnia 22 maja 1952 r., sygn. I K 82/51

Przestępstwo paserstwa przewidziane w art. 160 k. k. należy do rzędu przestępstw o tzw. alternatywnie zbudowanej istocie czynu (kto nabywa lub przyjmuje albo pomaga do zbycia"). Przestępstwo jest zatem dokonane już w razie istnienia jednej z tych alternatyw, np. w razie samego tylko nabycia lub w razie okazania samej tylko pomocy w zbyciu, każda z tych alternatyw stanowi bowiem odrębny czyn w znaczeniu naturalnym i wypełnia samoistnie istotę przestępstwa z art. 160 k. k.

Nie wyłącza to jednak w przypadku, gdy sprawca dopuszcza się dwóch albo więcej czynów w znaczeniu naturalnym, z których każdy wypełnia istotę tego samego przestępstwa o alternatywnej budowie, możliwości przyjęcia tzw. prawnej jedności czynu wówczas, gdy zachodzi pewna zwartość miejsca, czasu i warunków poszczególnych działań, a działania te odnoszą się do tego samego przedmiotu i naruszają to samo dobro, stojące pod ochroną prawa karnego. W takich przypadkach przyjąć należy jedność prawna poszczególnych czynów i w konsekwencji wymierzyć tylko jedną karę.