Orzeczenie SN z dnia 18 listopada 1952 r., sygn. C 1479/52

I.  Z art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 28 października 1947 r. o ubezpieczeniu rodzinnym (Dz. U. z 1950 r. Nr 36, poz. 333) oraz z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia (1 stycznia 1948 r. (Dz. U. Nr 4, poz. 30) wynika, że orzekanie o tym, czy pracownik jest objęty ubezpieczeniem rodzinnym i ustalanie prawa do świadczeń z tytułu tego ubezpieczenia, zostało przekazane instytucjom ubezpieczeń społecznych, których orzeczenia w tym zakresie podlegają, na ogólnych zasadach, zaskarżeniu do sadów ubezpieczeń społecznych. Sądy powszechne przeto nie mogą rozstrzygać o tym, czy dany pracownik podlega obowiązkowi ubezpieczenia rodzinnego i czy służą mu prawa do świadczeń z tytułu tego ubezpieczenia, i to także wówczas, gdy kwestie te wymagają rozstrzygnięcia w związku z roszczeniem pracownika przeciwko pracodawcy o odszkodowanie wskutek nie ubezpieczenia go. Pracownik, który dochodzi odszkodowania od pracodawcy z tytułu niezgłoszenia go do ubezpieczenia społecznego, powinien w razie sporu wykazać się odpowiednim orzeczeniem ZUS względnie sądu ubezpieczeń społecznych, iż przysługuje mu prawo do świadczeń. Do czasu przedłożenia orzeczenia ZUS albo sądu ubezpieczeń społecznych sąd powszechny powinien postępowanie w sprawie zawiesić z mocy art. 191 pkt 3 k.p.c.