Orzeczenie SN z dnia 11 lipca 1952 r., sygn. C 1149/52

I Pracownik, który czując się obrażony postępowaniem przełożonego zamiast wyciągnąć z tego konsekwencje przewidziane prawem, np. w postaci skargi w postępowaniu karnym lub natychmiastowego rozwiązania stosunku pracy (art. 31 lit. c) rozporządzenia z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych), znieważył przełożonego, powinien ponieść skutki z art. 32 lit. c) cytowanego rozporządzenia.

II. Zniewaga stanowi ważną przyczynę niezwłocznego rozwiązania stosunku pracy nie jako środek zadośćuczynienia znieważonemu, lecz z uwagi na porządek pracy, która wymaga współdziałania przełożonego i pracowników; możliwość takiego współdziałania jest uwarunkowana koniecznością istnienia poprawnych stosunków osobistych wewnątrz zakładu pracy.