Orzeczenie SN z dnia 2 maja 1952 r., sygn. C 583/52

Art. 29 rozporządzenia z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych wyłącza skuteczność wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę w razie istnienia przesłanek w nim wymienionych, nie dotyczy on natomiast rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę z ważnych przyczyn; okoliczność, że ważne przyczyny rozwiązania umowy o prace w rzeczywistości nie istniały, nie powoduje dalszego trwania stosunku pracy, a jedynie uprawnia pracownika do podniesienia roszczeń wymienionych w art. 39 cytowanego rozporządzenia.

Przewodniczący: sędzia dr B. Dobrzański (sprawozdawca).

Sędziowie: dr S. Gronowski, S. Rejman.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Ludwika G. przeciwko Szczecińskim Zakładom Ceramik1 czerwonej o należność za pracę, po rozpoznaniu rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie z dnia 5 września 1951 r.,