Orzeczenie SN z dnia 26 sierpnia 1952 r., sygn. C 1597/51

I.  Na obecnym etapie rozwoju gospodarki socjalistycznej, gdy wierzyciele upadłych należą w przeważającej czyści do sektora uspołecznionego (nawet poza kręgiem wierzytelności uprzywilejowanych, art. 203 pr. upadł.), postępowanie upadłościowe w ramach gospodarki planowej i dyscypliny finansowej ma również do spełnienia swe ważne zadanie. Zgłaszanie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym, które umożliwia ustalenie listy wierzytelności (art. 153 i 161 pr. upadł.), oraz zgodny z ustawą podział masy upadłościowej wprowadza w dziedzinę gospodarki element ładu i dyscypliny.

II. Każdy wierzyciel upadłego, który chce uzyskać zaspokojenie z masy upadłości (art. 20 § 1 pr. upadł.), obowiązany jest pod rygorem utraty tego prawa dokonać formalnego zgłoszenia swej wierzytelności sędziemu komisarzowi w sposób określony w art. 151 i 152 prawa upadłościowego. Z treści art. 150 prawa upadłościowego wynika, że zasada ta dotyczy również wierzytelności nadających się do potrącenia.