Orzeczenie SN z dnia 10 lipca 1952 r., sygn. C 963/52

Nie ma podstaw do odstąpienia od zasady, że umowa o pracę z pracownikiem tymczasowo aresztowanym może być rozwiązana dopiero po upływie trzech miesięcy, jeżeli nie wchodzi w grę konieczność szybkiego zaangażowania, ze względu na dobro służby, innego pracownika na miejsce tymczasowo aresztowanego.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Tadeusza R. przeciwko Skarbowi Państwa (Centralny Zarząd Przemysłu Hutniczego) o należność za prace, po rozpoznaniu rewizji pozwanego od wyroku Sądu Powiatowego dla m. Katowic z dnia 29 maja 1951 r.,

rewizję oddalił.

Z uzasadnienia:

W pozwie wniesionym dnia 20 kwietnia 1951 r. powód Tadeusz R. podał, iż od 1946 r. był zatrudniony jako radca prawny i kierownik sekcji w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego w K. W dniu 20 października 1950 r. powód został zatrzymany przez organy Bezpieczeństwa Publicznego i umieszczony w areszcie tymczasowym, z którego zwolniono go w dniu 16 grudnia 1950 r. W dniu 18 grudnia 1950 r. powód zgłosił się do pracy, nie został jednak do niej dopuszczony przez kierownika Oddziału Prawnego, który polecił powodowi zgłosić się do Działu Personalnego, gdzie oświadczono powodowi, iż CZPH rozwiązał z nim umowę o pracę i wręczono mu kopię pisma z daty 3 listopada 1950 r. zawiadamiającego powoda o rozwiązaniu z dniem 23 października 1950 r. umowy o pracę na podstawie art. 32 rozporządzenia z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych. W dniu 16 kwietnia 1951 r. CZPH wypłacił powodowi kwotę 453 zł 75 gr. jako wynagrodzenie za okres od dnia 23 października do dnia 4 listopada 1950 r. Powód, powołując się na art. 39 cytowanego rozporządzenia, wnosi o zasądzenie od Skarbu Państwa (CZPH) kwoty 3.314 zł tytułem wynagrodzenia za czas od dnia 18 grudnia 1950 r. do dnia 31 marca 1951 r.