Orzeczenie SN z dnia 3 października 1952 r., sygn. C 965/52

I.  Przy oznaczaniu dożywotniej renty wypadkowej należy mieć na względzie wiek poszkodowanego, a w związku z tym wyjaśnić przy pomocy biegłego, jak długo przypuszczalnie poszkodowany byłby w pełni, a następnie częściowo zdolny do pracy, jeśliby wypadkowi nie uległ. Jeśli czas przypuszczalnej zdolności do pracy byłby w stosunku do przypuszczalnego okresu życia względnie krótki, mogłoby to odpowiednio wpływać na zmniejszenie renty obliczonej według przypuszczalnych zarobków poszkodowanego z czasu ustalenia renty.

II. Ustawa nie ogranicza renty do zarobku, jaki miał poszkodowany w chwili wypadku. Renta może być wyższa w szczególności wtedy, gdy wynagrodzenia za pracę wzrastają lub gdy należy uważać za prawdopodobne, że poszkodowany uzyskałby dalsze kwalifikacje.